Angstverlammingsreflex
Ken je dat, je kind is lekker aan het spelen, er gebeurt iets onverwachts en je kind ontploft volledig! In jouw beleving helemaal niet in proportie met wat er gebeurde. Vaak denken we dan, rustig aan of zo erg was het toch niet. Maar je kind kan er niets aan doen, het was zijn angstverlammingsreflex (Fear Paralysis reflex) die het overnam.
De angstverlammingsreflex is één van de eerste reflexen die je kind ontwikkelt in de baarmoeder. Rond 5 weken ontwikkelt deze reflex zich waarna hij met 12 weken samenvoegt met de Moro reflex om uiteindelijk met 32 weken volledig op te gaan in de Moro reflex. In de baarmoeder wordt deze reflex aangezet doordat een prikkel de foetus bereikt. Als de prikkel de foetus raakt, gaat deze zijn lichaam terugtrekken. De foetus leert te overleven door zich terug te trekken. Eigenlijk is deze reflex dus bedoelt om de foetus te beschermen.
Als de angstverlammingsreflex zich goed ontwikkelt integreert deze in de Moro reflex. Bij veel kinderen gebeurt dit echter niet. Dit kan komen door bijvoorbeeld emotionele of fysieke stress bij de moeder tijdens de zwangerschap. De reflex kan dan niet integreren en zal dan na de geboorte steeds weer geactiveerd worden.
Ook na de geboorte wordt de reflex geactiveerd door onverwachte prikkels en stress. Deze prikkel wordt in eerste instantie beoordeeld door het reptielenbrein. Dit brein beoordeelt of de prikkel veilig is of niet veilig. Als de prikkel als niet veilig wordt gezien zal het lichaam bevriezen om zich vervolgens klaar te maken om te vechten of vluchten. Het vechten kan zich uiten in daadwerkelijk fysiek worden maar ook in hard schreeuwen of schelden. Het vluchten uit zich vaak in terugtrekken of verstoppen.
Er zijn heel veel prikkels die deze reflex kunnen triggeren. Bijvoorbeeld een onverwacht geluid in de klas, iemand die zijn stem verheft, een sociaal contact of een aanraking die het kind niet zag aankomen.
Kinderen waarvan de angstverlammingsreflex niet goed geïntegreerd is zijn vaak overweldigd door de wereld. Ze hebben in veel gevallen moeite met het filteren en verwerken van sensorische informatie, met name wanneer ze gestresst zijn. Onder stress is het bijvoorbeeld een uitdaging om mensen in de ogen te kijken of geluiden te begrijpen. Als reactie op deze stresssituatie hebben ze vaak geen idee meer wat te doen, bevriezen om zich vervolgens terug te trekken of te gaan vechten.
Bij kinderen kun je de angstverlammingsreflex vaak herkennen aan een hoge, oppervlakkige ademhaling, soms leidend tot hyperventilatie. Het zijn vaak ook de kinderen die zo uit het niets kunnen ontploffen, of die bij bezoek onder de tafel kruipen. Andere dingen waaraan je een angstverlammingsreflex kunt herkennen zijn:
- Onzekerheid
- Negatief zelfbeeld
- Moeite met contact maken met anderen
- Extreme verlegenheid
- Goedkeuring zoeken van anderen
- Moeite om een eigen mening te vormen
- Verlatingsangst
- Zich overweldigd voelen
- Selectief mutisme
- Perfectionisme
- Faalangst
- Moeilijk vinden om iemand in de ogen aan te kijken
- Angst voor alles
- Grenzen slecht kunnen aangeven
- Moeite met veranderingen
- Lage stresstolerantie
- Heel gevoelig voor sensorische prikkels
- Moeilijke eters
- Nachtmerries of nachtterror (plotseling wakker worden, schreeuwen, je kunt het kind niet bereiken want het lijkt nog te slapen)
- Houden er niet van om aangeraakt (met name licht) of geknuffeld te worden
- Zichzelf niet zichtbaar kunnen maken
- Moeite met slapen
Eén van de belangrijkste dingen die een kind mist als deze reflex nog actief is, is veiligheid. Als je deze reflex weer goed kunt integreren kan je kind weer dit gevoel van veiligheid ervaren en vanuit daar de wereld op een hele andere manier tegemoet treden. Reflexintegratie is daarmee een heel mooi, krachtig middel om je kind weer in zijn kracht te zetten. Om het weer veiligheid te laten voelen en te laten voelen dat het goed is zoals het is!
Herken je je kind en wil je meer informatie. Neem gerust
contact met me op.
